Dün çok heveslendiğim bir fırsat kaçtı. Kaçırdım demeyeceğim, ben kaçırmamak için elimden geleni yaptım ama nasip olmadı mı olmuyor işte. "Hayırlısı" dedim, "nasip değilmiş" dedim. Tevekkül etmek lâzım, yoksa hayat geçmiyor. Ya da geçiyor da, eziyet gibi, işkence gibi, göğsünün ortasındaki koca bir yumruyla.

Gece bir rüya gördüm. Korktum, bir o kadar da sakinleştirdi. Rüyanın sonunda "dünyevî işlere çok takılıyorsun, artık rahat bırak kendini, huzurunu yeniden bul" dedi bana. İçim ürperiyor, ama öyle gerçekten. Eninde sonunda hepimiz popomuza tıkılmış bir parça pamuktan başka hiçbir şeye sahip olmadan gideceğiz bilinmeyen bir yerlere...